Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Εφαρμόζεται το Σύνταγμα στην Ελλάδα;

H  Google συγκέντρωσε τα συντάγματα όλων των χωρών σε μια σελίδα, προκειμένου να μπορεί κανείς να δει αυτά και να κάνει συγκρίσεις ή και να υπάρχει καλύτερη κατανόηση.
Μπορείτε να το δείτε στην ακόλουθη Σελίδα, όπου και αν θέλετε, αναζητείτε και τα αντίστοιχα άλλων χωρών.
Στην Ελλάδα, το Σύνταγμα που είναι ο Ανώτατος Νόμος, έχει καταστρατηγηθεί, όπως είναι εμφανές με μια απλή ανάγνωση από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, κάτι που μπορεί να το αντιληφθεί και ο πλέον μέτριας ευφυίας άνθρωπος.

Διαβάζω από την αρχή τα του ελληνικού συντάγματος: 

Στο άρθρο 1, παρ. 3 αναφέρει «All powers derive from the People and exist for the People and the Nation», δηλαδή όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και υπάρχουν για τον λαό και το έθνος.
Συμβαίνει κάτι τέτοιο τώρα; Αφού οι εξουσίες  μόνο κατά μέρος πηγάζουν από τον λαό, όπως π.χ. στις ανά 4ετία βουλευτικές εκλογές που ψηφίζει ο λαός, όπου και εκεί όμως, δεν συμβαίνει ακριβώς κάτι τέτοιο, αφού λόγω ενισχυμένης αναλογικής μπορεί να ψηφίσεις ένα κόμμα Χ και επειδή δεν θα πιάσει το όριο, η ψήφος σου να προσμετρηθεί σε ένα άλλο κόμμα, το Υ (στο πρώτο δηλαδή) και ενώ μπορεί εσύ να διαφωνούσες κάθετα με τις πολιτικές επιλογές του Υ. Επίσης, η δικαστική εξουσία πηγάζει και ασκείται για τον λαό; Πρώτον δεν διορίζεται από τον λαό, δεύτερον δείχνει μια υπεραυστηρότητα στους αδύναμους και μια σχεδόν ατιμωρησία στους ισχυρούς. Πως λοιπόν πηγάζει από τον λαό και ασκείται για τον λαό (την προστασία του λαού);
Επιπλέον όταν λέει "υπάρχουν" τι σημαίνει η ίδια η λέξη; Υπάρχω, σημαίνει ότι υπόκειμαι στην αρχή (υπό την αρχή), εξουσιάζομαι. Συνεπώς οι Εξουσίες δεν πρέπει να άρχουν αλλά να υπάρχουν για τον λαό, όταν στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή οι εξουσίες άρχουν επί του λαού.

Στο άρθρο 2, παρ. 1, λέει «Respect and protection of the value of the human being constitute the primary obligations of the State», δηλαδή ο σεβασμός και η προστασία της αξίας της ανθρώπινης ύπαρξης – και προσοχή δεν λέει μόνο των Ελλήνων – είναι  συνταγματική και πρωτεύουσα υποχρέωση της Πολιτείας. Συμβαίνει κάτι τέτοιο τα τελευταία 3 χρόνια στη μνημονιακή Ελλάδα ή μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Όταν ολοένα μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εξαθλιώνεται;

Στο άρθρο 4, παράγραφος 1, λέει «Αll Greeks are equal before the law», δηλαδή όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο Νόμο.
Εδώ χρειάζεται να σχολιάσουμε; Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει...

Στην παρ. 5 λέει «Greek citizens contribute without distinction to public charges in proportion to their means», δηλαδή οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διάκριση στις δημόσιες δαπάνες, αναλογικά με τα μέσα του καθενός, δηλαδή δίκαια. Συμβαίνει κάτι τέτοιο στη σύγχρονη Ελλάδα και ειδικά στην τελευταία τριετία; Ούτε κατά διάνοια, αφού τους έχοντες σχεδόν δεν τους έχουν ακουμπήσει ενώ στους μη έχοντες και τις αδύναμες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, τις υπερφορολόγησαν και οδηγούν ολοένα μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού στην εξαθλίωση.


Επίσης, στο Άρθρο 44, ορίζει ότι σε κρίσιμα εθνικά θέματα θα πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα. Πότε έγιναν στην Ελλάδα δημοψηφίσματα;  Το Σύνταγμά μας, είναι του 1975 όπως φαίνεται στο site της Google, με αναθεώρηση το 2008, ενώ το τελευταίο δημοψήφισμα έγινε το 1974 (βλ. link με σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας). τελευταίο δημοψήφισμα
Σημαντικότατα εθνικά θέματα όπως η είσοδός μας στην Ευρωζώνη ή η επιβολή των μνημονίων, πέρασαν άνευ δημοψηφίσματος. Εάν αυτά δεν ήταν σημαντικά εθνικά θέματα, τότε τι εννοούσε ο συντάκτης του Συντάγματός μας; Πότε δηλαδή θα γίνουν δημοψηφίσματα, όπως ορίζει με σαφήνεια το Σύνταγμα;

Σε αυτό το σημείο σταμάτησα να διαβάζω γιατί δεν είναι σαφές και στο πιο μικρόνοα ότι το ελληνικό Σύνταγμα, δηλαδή ο Ανώτατος Νόμος του ελληνικού Κράτους, έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο και το εφαρμόζουν κατά πως τους συμφέρει μόνο;

Και βέβαια, κράτος που δεν σέβεται το Σύνταγμά του, μόνο τρισάθλιο είναι και η χώρα τριτοκοσμική. Και επιπλέον, όσοι παραβιάζουν με τέτοιον τρόπο, έντονο και συστηματικό, το Σύνταγμα δεν διαπράττουν μέγα έγκλημα; Δεν μπορούν να θεωρηθούν δικαίως προδότες; Ακόμα και η δικαστική εξουσία, που είναι δική της αρμοδιότητα, η τήρηση των νόμων και ο έλεγχος των άλλων εξουσιών δηλαδή της νομοθετικής και εκτελεστικής, θεώρησε τα Μνημόνια έννομα, όταν το Σύνταγμα παραβιάζεται τόσα παράφορα. Έτσι δεν είναι;
                                                 Χώρος Ελληνικού Πολιτισμού!
[edit 28/9/2013]
Με αφορμή την σύλληψη του επικεφαλής της ΧΑ και των κορυφαίων στελεχών της, που έμαθα το πρωί της 28/9/2013 και που σημαίνει ότι έγιναν νύχτα, προσθέτω στο θέμα μας.
Διευκρινίζω ότι από όσα γνωρίζω, θεωρώ την ΧΑ εγκληματική οργάνωση που έχει διαπράξει σε βάθος χρόνου σωρεία εγκλημάτων, πταισμάτων ή και κακουργηματικών, με τελευταίο γεγονός, την δολοφονία του Π. Φύσσα. Επίσης θεωρώ την ΧΑ οργάνωση και κόμμα, νεοναζιστικής ιδεολογίας - και αυτό νομίζω ότι το βλέπει οποιοσδήποτε σώφρωνας άνθρωπος, εκτός και είναι ο ίδιος φασίζουσας νοοτροπίας, οπότε τους θεωρεί και καλούς. Για μένα, ένα τέτοιο κόμμα, θα έπρεπε να είχε κηρυχθεί παράνομο προ εκλογών, πράγμα που δεν έγινε και εντέλει μπήκαν στην Βουλή και στη συνέχεια, τα ποσοστά τους ανέρχονταν κιόλας.

Ωστόσο, το ερώτημα που θέτω στο παρόν άρθρο είναι για το Σύνταγμα, εάν αυτό τηρείται και προφανώς το Σύνταγμα δεν είναι η δική μου άποψη, τι αρέσει σε μένα, ούτε η δική σας και άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο, εάν ισχύει το Σύνταγμα, δηλαδή ο ανώτατος νόμος κάθε κράτους ή αν αυτό, τηρείται κατά το δοκούν.
               
 Θέλετε να είστε ανταγωνιστικότεροι και καλύτεροι στην εργασία σας;
Ελληνικά ξέρω (και αγγλικά, καθώς κανείς μπορεί να διαβάσει το Σύνταγμα και στην αγγλική γλώσσα από το link που έδωσα στην αρχή του άρθρου, που τα έχει συγκεντρώσει η Google), το κείμενο δε, στα σημεία που διάβασα, δεν είναι καθόλου δυσνόητο και η ερμηνεία του βάσει της κοινής λογικής, είναι θα έλεγα εύκολη υπόθεση, όπως υπέδειξα στο προηγηθέν άρθρο, που δείχνει ακριβώς ότι το Σύνταγμα δεν τηρείται.
Ας πάμε λοιπόν στα της ΧΑ. Λέει το στο Κεφάλαιο 3, Περί Καθηκόντων και Δικαιωμάτων των Μελών της Βουλής και συγκεκριμένα στα άρθρα 61 και 62 (μπορείτε να τα δείτε και μόνοι σας στην αγγλική γλώσσα - εάν έχετε αμφιβολία για το κείμενο που παραθέτω - από το link στον ιστότοπο της Google με τα Συντάγματα των χωρών, αφού επιλέξετε βέβαια της Ελλάδος):


'' Άρθρο 61
Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων.
Ο βουλευτής διώκεται μόνο για συκοφαντική δυσφήμηση, κατά το νόμο, ύστερα από άδεια της Βουλής. Αρμόδιο για την εκδίκαση είναι το Εφετείο. Η άδεια θεωρείται ότι οριστικά δεν δόθηκε, αν η Βουλή δεν αποφανθεί μέσα σε σαράντα πέντε ημέρες αφότου η έγκληση περιήλθε στον Πρόεδρο της Βουλής. Αν η Βουλή αρνηθεί να δώσει την άδεια ή αν περάσει άπρακτη η προθεσμία, η πράξη θεωρείται ανέγκλητη. Η παράγραφος αυτή έχει εφαρμογή από την προσεχή βουλευτική περίοδο.
Ο βουλευτής δεν έχει υποχρέωση μαρτυρίας για πληροφορίες που περιήλθαν σ' αυτόν ή δόθηκαν από αυτόν κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ούτε για τα πρόσωπα που του εμπιστεύθηκαν τις πληροφορίες ή στα οποία αυτός τις έδωσε.

Άρθρο 62
Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής. Η άδεια θεωρείται ότι δεν δόθηκε, αν η Βουλή δεν αποφανθεί μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Βουλής. Η τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Βουλής. Δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα.''

Είναι σαφές λοιπόν και ευκόλως κατανοητό ότι ο βουλευτής δεν διώκεται, δεν συλλαμβάνεται, δεν φυλακίζεται, ούτε περιορίζεται καθ'οιονδήποτε τρόπο, εκτός εάν η Βουλή αποφανθή μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα περί τούτου. Αυτά ορίζει το Σύνταγμα, μας αρέσουν, δεν μας αρέσουν.  Δεν κάνει σε καμία παράγραφο διάκριση της φύσης των εγκλημάτων, επομένως δεν εξαιρεί ούτε τα κακουργηματικά και στην δεύτερη πρόταση του άρθρου 62, δίδεται έμφαση στη μη δίωξη για πολιτικά εγκλήματα (λογικό στο να δίνεται έμφαση σε αυτή την ενότητα εγκλημάτων). 

Στο τέλος του άρθρου 62 αναφέρει ότι δεν απαιτείται άδεια από την Βουλή για τα αυτόφορα κακουργήματα. Στην περίπτωση όμως της ΧΑ δεν υπάρχει αυτόφωρο, καθώς το αυτόφωρο τι είναι; Είναι το "εν τω πράττεσθαι έγκλημα" (δηλαδή αυτό που γίνεται αντιληπτό κατά τη στιγμή που συμβαίνει) ή το έγκλημα που συνέβη μόλις πρόσφατα, η ελληνική νομοθεσία ορίζει το χρονικό όριο των 48 ωρών. Προφανώς λοιπόν, το θέμα της ΧΑ δεν εμπίπτει στο αυτόφωρο. Εάν δε, θεωρούσε κάποια εγκλήματα διαρκή, δεν θα έπρεπε να το καθόριζε, όπως π.χ. καθορίζει τα του αυτοφώρου;

Εάν δε, για κάποιον λόγο που ωστόσο, με την κοινή λογική δεν κατανοώ, τα της ΧΑ χαρακτηρίζονται αυτόφωρα κακουργήματα, τότε από τις κάτωθι περιπτώσεις που έχουν συμβεί τα παλαιότερα χρόνια, κανένα δεν κρίθηκε παρόμοια, έτσι ώστε να οδηγήσει στην σύλληψη βουλευτών και μάλιστα άνευ της άδειας της Βουλής;
                     Βλέπε περιπτώσεις μη άρσης βουλευτικής ασυλίας


Εάν είδατε τις περιπτώσεις που αναφέρονται στο άρθρο του Βήματος, καταλαβαίνετε ότι κάτι δεν στέκει βάσει κοινής λογικής. Σίγουρα, κάποιες από τις αναφερόμενες περιπτώσεις, ήταν αυτόφωρα κακουργήματα, αλλά δεν μεταχειρίστηκαν τους βουλευτές θύτες όπως σήμερα στην περίπτωση της ΧΑ.
Επομένως, η σύλληψη των της ΧΑ, διαπιστώνω ότι δείχνει αντισυνταγματική, προσθέτοντας βέβαια σε όσα ανέφερα στο κυρίως άρθρο, που όλα δείχνουν ότι το Σύνταγμα στην Ελλάδα την τελευταία 3ετία, τηρείται κατά το δοκούν.

Στην περίπτωση της ΧΑ, θα μπορούσαν να συλληφθούν έννομα, μετά από λίγες ημέρες εφόσον η Βουλή αποφαίνονταν υπέρ τούτου. Αναρωτιέμαι, όσο και να θεωρώ εγκληματική οργάνωση τη ΧΑ, γιατί η σύλληψη των μελών της έγινε αντισυνταγματικά όταν θα μπορούσε να γίνει έννομα; Προς το παρόν δεν γνωρίζω. Εάν κάτι καταλάβω, θα το προσθέσω. 

[edit 29/9/2013]
Ως προς αυτά που συμπέρανα με την απλή, κοινή λογική, είδα και νομικούς που εξέφραζαν την ίδια άποψη. Δείτε το παρακάτω ολιγόλεπτο βίντεο, που εκφράζουν άποψη οι δικηγόροι Δημητρακόπουλος και Κούγιας και ιδίως ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου, άρα και πλέον ειδικός, κ. Νικολόπουλος - ο κ. Νικολόπουλος είναι στο 9:50 και μετά. Άρα και ένας συνταγματολόγος, συνηγορεί σε αυτά που εγώ συμπέρανα με την απλή ανάγνωση των σχετικών άρθρων του Συντάγματος και βάσει της κοινής λογικής.
                     βίντεο με την άποψη νομικών

[edit 30/9/2013]
Αντέγραψα ως σχόλιο, την απάντηση που μου έδωσε αλλού που συζητούσαμε το θέμα, ο κ. Κωνσταντίνος Παρίσσης, νομικός. Είναι ένας ισχυρός αντίλογος, που δικαιολογεί τον τρόπο με τον οποίο έπραξαν στο θέμα της ΧΑ.
Άλλωστε και εγώ, την μόνη λογική εξήγηση που βρίσκω, είναι ότι με την αιφνιδιαστική σύλληψη, δεν τους έδωσαν την δυνατότητα που αλλιώς θα είχαν εάν απαιτούνταν η άδεια της Βουλής, οπότε θα περνούσε κάποιος χρόνος ίσως και αρκετός μέχρι να δοθεί η άδεια άρσης της ασυλίας, να οργανωθούν με την καταστροφή αποδεικτικών στοιχείων, που τώρα λόγω του αιφνιδιασμού τους, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν, παρά μόνο ο Παππάς, που γλύτωσε την άμεση σύλληψη και παραδόθηκε μια μέρα μετά μόνος του.


Βέβαια εγώ, αναρωτιέμαι επί της βάσης της ισονομίας που πρέπει να είναι απαραβίαστος αρχή σε μια ευνομούμενη πολιτεία, στο άρθρο που βρήκα και επισύναψα πιο πάνω (του Βήματος που αναφέρεται σε περιπτώσεις βουλευτικής ασυδοσίας λόγω ασυλίας του παρελθόντος), παρουσιάζονταν περιπτώσεις βουλευτών που ξυλοκόπησαν σε γήπεδο (προφανώς μπροστά σε πλήθος μαρτύρων και αστυνομικών), πυροβόλησαν πάλι μπροστά σε κοινό, προκάλεσαν θάνατο εξ'αμελείας σε τροχαίο, ενεπλάκησαν σε αδικήματα απιστίας κ.ά., αυτά που ήταν σαφώς και αυτόφωρα (νομίζω πιο αυτόφωρα δεν γίνονται), γιατί δεν πιάστηκαν οι εμπλεκόμενοι βουλευτές άνευ άδειας από την Βουλή, ενώ τελικά η Βουλή δεν έδωσε άδεια και εντέλει δεν υπέστησαν καμία συνέπεια, λόγω μη άρσης ασυλίας;
Αν μη τι άλλο, αποδεικνύονται περίτρανα "αδυναμίες" του ελληνικού θεσμικού κράτους δικαίου.


2 σχόλια:

  1. Μετά από άδεια, δημοσιεύω και έναν σχολιασμό επί του άρθρου, από τον κ. Κωνσταντίνο Παρίσση, νομικό.

    ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΧΑ:

    Η εύλογη αμφιβολία περί της συνταγματικότητας της σύλληψης της ηγεσίας της ΧΑ ξεκινά από μια ερμηνεία που περιορίζεται στη διατύπωση του άρθρου ("γραμματική ερμηνεία"). Όμως, λόγω της φύσης του, κάθε Σύνταγμα είναι ένα λιτό κείμενο το οποίο, εξ ορισμού, δεν μπορεί να περιλαμβάνει περιπτωσιολογία. Επομένως, η διάταξη του άρθρου 62 (όπως και οι περισσότερες διατάξεις του Συντάγματος) απαιτεί ερμηνεία ευρύτερη της γραμματικής (καθώς η διατύπωση δεν είναι από μόνη της επαρκής για την εξαγωγή ασφαλούς κρίσης), μια άσκηση στην οποία κάθε νομικός μπορεί να επιδοθεί και είναι δυνατό να καταλήξει σε διαφορετικό συμπέρασμα.

    Κατά τη γνώμη μου (χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο), η πλέον κατάλληλη ερμηνεία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η τελολογική, εφαρμοζόμενη υπό το πρίσμα της ιστορικής ερμηνείας. Με απλά λόγια, πρέπει να τεθούν τα ακόλουθα 2 ερωτήματα: Τι ήθελε να πετύχει ο νομοθέτης με τη συγκεκριμένη διάταξη; Και ταυτόχρονα, είχε ιστορικό προηγούμενο ώστε να επιθυμεί το α' ή το β' αποτέλεσμα;

    Επιπλέον, η κρίση που θα συνιστά το αποτέλεσμα της ερμηνείας, όπως αυτή εφαρμόζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση, οφείλει να τεθεί στη ζυγαριά ("στάθμιση αγαθών") της αρχής της αναλογικότητας. Ειδικότερα:

    Εάν θεωρήσουμε ότι σκοπός του συντακτικού νομοθέτη, στα πλαίσια του άρθρου 62 (συνολικά), ήταν να προστατεύσει το βουλευτή από πιθανές ά δ ι κ ε ς κατηγορίες για αδικήματα στα οποία θα μπορούσαν κάποιοι να τον κατηγορήσουν ότι υπέπεσε κατά την άσκηση του καθήκοντός του (και τούτο ιδίως στην περίπτωση του κοινοβουλευτικού ελέγχου), τότε είναι κατ΄ αρχήν κατανοητό να προβλέπεται αυξημένη προστασία και διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισής του κατά το στάδιο άσκησης της ποινικής δίωξης σε σύγκριση με τον πολίτη (προσωπικά, δε συμφωνώ καθόλου ούτε με αυτόν το σκοπό ούτε με τη διάταξη, αλλά εδώ δε μιλάμε για τις δικές μου δικαιοπολιτικές απόψεις). Σε αυτή τη λογική, όμως, ο ίδιος ο συντακτικός νομοθέτης θέτει και τα όρια (διά του τελευταίου εδαφίου), ώστε να μη θεωρήσει ο βουλευτής πως έχει το ακαταδίωκτο, ώστε να φτάσουμε στο άλλο άκρο, να πράττονται δηλαδή αυτόφωρα κακουργήματα και ο βουλευτής να μην μπορεί καν να συλληφθεί ή να έστω να διωχθεί νόμιμα επί πολλούς μήνες (π.χ. στην περίπτωση της αναστολής της διαδικασίας χορήγησης αδείας από τη Βουλή καθ' όλη τη διάρκεια των κοινοβουλευτικών διακοπών). Εξάλλου, οι χαρακτηρισμοί του "κακουργήματος" και του "αυτοφώρου" δεν μπορούν να ερμηνεύονται αποκλειστικά με όρους Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, δεδομένου ότι το Σύνταγμα είναι ο ανώτατος Νόμος του Κράτους και υπερισχύει των Κωδίκων.
    (συνεχίζει...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (και η συνέχεια...)

    Εν προκειμένω, είναι (επί της αρχής) προφανής καταστρατήγηση του νομικού πλαισίου για τη λειτουργία των κομμάτων, το να χρησιμοποιείται νομιμοφανής κομματική οργάνωση για τη συστηματική και κεντρικά ελεγχόμενη διάπραξη κακουργημάτων από τα μέλη. Το αν η δικογραφία το αποδεικνύει είναι κάτι που σήμερα δεν το ξέρει κανείς (θα αποδειχθεί στο Δικαστήριο). Όμως, ο αρμόδιος Εισαγγελέας έκρινε, στα πλαίσια των καθηκόντων του, ότι υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις, οι οποίες θα ήταν απολύτως επαρκείς ώστε κάθε άλλος πολίτης της χώρας (μη βουλευτής) να οδηγηθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης για τη διάπραξη του διαρκούς αυτού αδικήματος, της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης (το ότι το αδίκημα είναι διαρκές δεν μπορεί να αμφισβητηθεί). Έτσι, παρέκαμψε (ορθά, κατ' εμέ) τη διαδικασία της άρσης της βουλευτικής ασυλίας και παρενέβη καίρια, κατά το μόνο τρόπο που μπορεί να σταματήσει ακαριαία τη διάπραξη του συγκεκριμένου αδικήματος.

    Και φτάνουμε στη στάθμιση αγαθών (αρχή της αναλογικότητας): Θα μπορούσε να επιτευχθεί ο ίδιος σκοπός αν ακολουθούνταν η συνήθης διαδικασία; Η κοινή λογική λέει πως όχι (αν είχε 2-3 μήνες μπροστά της η ΧΑ, ή έστω εβδομάδες, θα είχαν εξαφανισθεί πολλά ενοχοποιητικά στοιχεία, ιδίως σε ό,τι αφορά το αδίκημα της σύστασης και συμμορίας). Και ταυτόχρονα, σε ποινικό επίπεδο, είναι υπέρτερο προστατευόμενο αγαθό η ασυλία του προσώπου από ενδεχόμενα ψευδή καταμήνυση (βλ. βουλευτική ασυλία) ή η προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα; Σε πολιτειακό, δε, επίπεδο, είναι υπέρτερο αγαθό η προάσπιση της δημοκρατίας από τη διάβρωση του πολιτεύματος με τόσο ακραίο τρόπο (εγκληματική οργάνωση με τη μορφή κόμματος) και η αποτροπή του κινδύνου άμεσης αποσταθεροποίησης της χώρας (βλ. δηλώσεις των ίδιων των ΧΑυγιτών προχθές) μέσα από μια 2μηνη τουλάχιστο διαδικασία άρσης της ασυλίας, ή η προάσπιση του ακαταδίωκτου των βουλευτών, που εν πάση περιπτώσει είναι διάταξη που εισάγει εξαίρεση και θα πρέπει να ερμηνεύεται κατά το δυνατό πιο στενά, στα πλαίσια της αρχής της ισονομίας;

    Για μένα, η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα και προφανής είναι, και συνάδει απόλυτα με την κοινή λογική, και είναι νομικά ορθή.

    Γι' αυτό και θεωρώ ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν τίθεται κανένα ζήτημα εκτροπής από τη συνταγματική νομιμότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή